หมดยุคโรงงานการ์เม้นท์

โรงงานการ์เม้นท์ หรือโรงงานเย็บผ้าเคยเป็นสถานประกอบการที่รุ่งโรจน์มากเมื่อประมาณ 20 ปีมาแล้ว ในนิคมอุตสาหกรรม ไม่ว่าจะเป็นนวนคร บางเมฆขาว ปู่เจ้าสมิงพราย และพระประแดง หรืออื่น ๆ อย่างน้อยต้องมีโรงงานดังกล่าวไม่น้อยกว่า 4-5 แห่ง สาวโรงงานเป็นพัน ๆ คนที่ต้องวนเวียนเข้า ๆ ออก ๆ กันกับโรงงานเหล่านี้เป็นว่าเล่น
โรงงานการ์เม้นท์หรือโรงงานเย็บผ้า เป็นธุรกิจที่ต้องทำงานแข่งกับเวลา เพราะจำนวนออร์เดอร์ที่ได้มามักขึ้นอยู่กับความเร็วของการส่งงาน ซึ่งตลาดส่วนใหญ่ก็อยู่แถว ๆ ตะวันออกกลางซึ่งก็เป็นตลาดที่หางานได้ง่าย และงานไม่จุกจิกมากนัก ที่สำคัญเป็นงานล๊อตใหญ่และต่อเนื่อง ส่วนใหญ่เจ้าของโรงงานจะวิ่งไปหางานมาด้วยตนเอง หรือไม่ก็รับงานจากนายหน้าอีกทีหนึ่ง นี่ว่ากันก่อนที่ทางการจะเข้ามาจัดระเบียบนะ แต่พอหลังจากที่ทางการเข้ามาจัดระเบียบก็จะมีการจัดโควตาให้บรรดาโรงาน ซึ่งถ้ามองในทางหลักการแล้วมันก็น่าจะดูว่าดี เพราะเริ่มเป็นระเบียบ แต่ทว่ามันทำให้รายได้ลดลง และขาดการเป็นอิสระไปสักหน่อย ก็ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ ถ้ามองกันให้ลึก ๆ ลงได้มันอาจเป็นสาเหตุของการล่มสลายของงานการ์เม้นท์ก็เป็นได้
จากการที่เคยมีงานล้นมือ คนงานต้องทำโอทีกันไม่เว้นแต่ละวัน กลายเป็นมีงานบ้างไม่มีบ้าง โรงงานบางแห่งเกิดภาวะขาดสภาพคล่อง หรือที่ร้ายแรงถึงกับต้องปิดตัวเองไปก็ไม่น้อย ที่อยู่ได้ก็อาจเป็นเพราะมีสายป่านที่ยาว หรือมีความสัมพันธ์กับหน่วยงานที่ดูแลโควตาก็เป็นได้ จากการที่มีของส่ง 3-4 ตู้คอนเทรนเนอร์/สัปดาห์ กลายเป็นสัปดาห์ละไม่กี่ตู้ เรื่องเหล่านี้เป็นสัญญาณบอกเหตุที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย
โรงงานการ์เม้นท์หลายแห่งที่ประสบปัญหาต้องปิดตัวเอง ม้วนเสื่อกลับบ้านเก่าไปหลายแห่ง เนื่องจากปัญหาขาดงานที่จะมาเลี้ยงดูพนักงาน และขาดรายได้ประจำที่เคยได้ โดยเฉพาะปัญหาเรื่องการจ้างงาน ที่อาจต้องปลดคนงานออกบ้างเพื่อความอยู่รอด แล้วอีกปัญหาก็ได้แก่เรื่องค่าเช่าโรงงานเนื่องจากโรงงานในนิคม ฯ ส่วนใหญ่แล้วยังไม่มีที่ดินเป็นของตนเองยังต้องเช่า หรือผ่อนชำระอยู่ก็ต้องอำลาจากไปทำให้คนงานหลายร้อยหลายพันคนต้องตกงาน หางานใหม่ ทำให้ยุคของโรงงานเย็บผ้าต้องหมดไปอย่างช่วยไม่ได้
เรื่องดังกล่าวก็คงต้องมาคิดว่าที่เป็นอย่างนี้เนื่องมาจากความผิดของใคร หรือว่าเป็นพรหมลิขิตกันแน่…